در ابتداي تأسيس هنركده هنر دانشگاه تهران، دو گرایش در آموزش نقاشي شكل گرفت. يكي آموزش نقاشي امپرسيونيستي كه توسط اساتيد فرانسوي آموزش داده می‌شد و دیگری شيوه طبيعت¬گراي پركار آتليه اي كه توسط پيروان کمال‌الملک از جمله علي محمد حيدريان كه در آن روزگار استاد اين دانشگاه بوده است؛ فرا گرفته می‌شد ماحصل اين آموزش‌ها موجب شد تا هنر جويان آثاري شبه امپرسيونيستي پديد آورند «در حالي كه نقاشي «شبه امپرسيونيستي» نگرشي نو و برخوردی جديد با موضوع را در بين دانشجويان و نقاشان رواج داد و استمرار آن در خارج از چارچوب دانشگاه، زمينه را برای نگرش‌های تازه اي مهيا می‌کرد. در خود دانشگاه، قريب به سي سال تحول خاصي رخ نداد. با آن كه رواج شيوه اي امپرسيونيستي از دانشگاه آغاز شد و موج جديدي را در بين دانشجويان برانگيخت، ولي در عمل دانشكده هنرهاي زيبا از اصول و قواعد آكادميك و طبیعت پردازي فراتر نرفت.» (موريزي نژاد، 1383، 10)
    با این اوصاف اگرچه ورود خانم گوجی (فاطمه روشن ضمیر) به دانشگاه در دهه‌ی پنجاه بوده است، ولی شاید به توان گفت که خاستِ او از نقاشی چیزی همانند رویکردِ «شبه امپرسیونیستی» باشد. در آثارش از سویی با رنگ‌های روشن نما به دنبال ثبت تلألؤ وار نور و رنگ در طبیعت است و از سوی دیگر به دنبال شناختِ طبیعت و گاهی در این بین تزئینات را هم، چاشنی آثارش می‌کند. به طور کل آثارش به معنای دقیق کلمه نه امپرسیونیستی است و نه طبیعت گرا ولی همچون ناظر بی طرفی است که طبیعت او را به وجد می‌آورد و این امر در آثارش به صورت رنگ‌های روشن و شاد نمود می‌یابد.
پژمان صفر نژاد
فروردین 1394