(گزينش)                                                        ربابه كريمي

فکري ام که چه مي خواهند بپرسند. گفته اند سر ساعت.

- چرا ماشين نمي آ د؟...دير شد.

زير لبي مي گويم و به دختري که کنارم ايستاده، خيره مي شوم. حواسش به من نيست. بوي عطرش مشامم را پُر مي کند.

- مي تونم مسيرتونو بپرسم؟

چتر کاهي رنگ موهايش را پس مي زند. لب هاي گوشتالودي سرخ وبراقش را با حوصله باز مي کند:

- اداره کُل

- اِ...پس هم مسيريم.

سر بر مي گرداند، تندي دو لا مي شوم وخاک لبه ي روپوشم را که مدام به پاشنه ي کفشم گير مي کند، مي تکانم. پشت مي کنم و با کف دست، مقنعه ي سياهم را تا زير سينه صاف مي کنم.

- ببخشيد ...ساعت چنده ؟

مکثي مي کند وآستين روپوش کشي اش را به زحمت بالا مي زند:

- هفت...هفت تمام.

تاکسي کمي جلوتر ترمز مي زند و يک نفر بيشتر جا ندارد. هردو با هم مي گوئيم:

اداره کُل؟-

به هم نگاه مي کنيم. چشمم به ساعتش که مي افتد پا تند مي کنم و دستگيره را مي چسبم. راننده سرش را روي صندلي جلو خم مي کند و شيشه را پايين مي دهد.سر خم مي کنم. مي گويد:

- سوار شو

دستگيره رامي کشم. محکم چسبيده، نگاهش مي کنم. انگشت اشاره اش را تکان مي دهد:

_شما ،نه....شما....سوار شو

دخترپشت چشمي نازک مي کند. دستم را پس مي زند و مي رود روي صندلي جلو مي نشيند. " مرسي" را آن قدر مي کشد که در صداي دور شدن ماشين محو مي شود.

پايان

ربابه کريمي
robabe.karimi@yahoo.com 
http://shirmorde.blogfa.com                

	: نام شما
	: پست الکترونیک
	: دیدگاه
	: کد امنیتی